Je was ‘gewoon’ mijn oom. Oudoom. Oude oom. Ome Meijer.
Als kind was een tripje naar Zeeland gegarandeerde lol. Lekker met Marloes en Ramon spelen in een van lege kamers in het hotel in Zoutelande. Je 75ste verjaardag aan het Veerse Meer, waar ik, met een kater van jewelste van de avond tevoren, kennis maakte met de familie Potman. Het verhaal over ‘moos dat slinkt in de pot’ is, ondanks die kater, altijd blijven hangen.
In de jaren erna vaak de (trein)rit naar Kamperland gemaakt. Eerst bakkie doen, dan een rondje Veerse Meer met nog een bakkie om vervolgens een happie te eten bij Marloes en John in Wissekerke. In 2009 met Claudia met jouw hulp onze eerste auto gekocht bij Van Halst. Die auto heeft ons ver gebracht (vrij letterlijk zelfs, van Noord Noorwegen tot Zuid-Frankrijk). En heel vaak naar Kamperland. Venhuizen heeft de-zwarte-Citroën-met-de-witte-eland niet meer gered, die was op dat moment al ingeruild voor een iets modernere Renault Megane. Die auto bracht ons afgelopen vrijdagavond ook met gezwinde spoed naar het ziekenhuis in Hoorn. En hoewel ik (en met mij iedereen) tegen (veel) beter weten in hoopte dat je ook hier weer doorheen zou komen, zoals je de afgelopen jaren zoveel hebt doorstaan, vaak op pure wilskracht en humor, bleek die laatste val je dan toch te machtig. Ik wilde die avond eigenlijk niet weg. Maar ik moest wel. Mijn woorden tegen mama ‘als ik vanavond wegga, zie ik ‘em nooit meer‘, bleken de harde waarheid, want zaterdagochtend volgde het gevreesde telefoontje van Marloes dat je ’s nachts was overleden. Volgens Lotte ben je nu bij de poezen om met ze te spelen (de onschuld van een kind zullen we maar zeggen), wij zijn kapot en wat rest is je afscheid.
Ome Meijer, dank je wel. Dank je wel voor zovele keren lachen, gieren brullen, voor de mooie verhalen over pa en jullie tijd in Zwitserland, voor de gastvrijheid, en gewoon voor jezelf. Als je opa ziet, wil je hem dan een knuffel geven ons? Zeg maar tegen hem dat we hem missen zoals we jou nu missen.
Dag ome Meijer…
