In de oorlog vervalste hij persoonsbewijzen en iets later ging hij bij het gewapend verzet. Hij zag zijn kameraden naar de Waalsdorpervlakte gevoerd worden en nooit meer terugkeren. Nu staat hij, ondersteund door familieleden, op diezelfde Waalsdorpervlakte om die gevallen kameraden te herdenken. Vanaf mijn plek bij de Bourdonklok zie ik Theo Wempe langzaam naar het monument lopen.
Continue reading “Van de klok en de klepel… en een tocht in stilte”
Categorie: iJacob
Drie jaar geleden…
…werd je geboren. Na een lange dag en nacht was je daar ineens. Een klein mensje dat, na een rommelig eerste begin, tevreden lag te slapen naast mama. Over het eerste jaar gaan we het maar niet hebben, behalve dat je de perfecte baby was. Je at overal en alles en sliep overal, ook in het ziekenhuis bij mama, in de auto bij papa, in de kinderwagen aan het voeteneinde van mama’s bed of gewoon, in je eigen bedje als papa bekaf alleen uit het ziekenhuis kwam. Ziek was je nooit en je liet je gewillig overal mee naar toe slepen.
Continue reading “Drie jaar geleden…”
Heel soms….
Ik ben niet religieus. Ik geloof dus niet in God, de hemel of een leven na de dood. En normaal gesproken verdedig ik die stelling hartstochtelijk en met verve. Maar soms, heel soms, vind ik het jammer dat ik er zo over denk.
Vandaag is zo’n dag.
Want wat een prachtig beeld zou er ontstaan als ik wel zou geloven. Geen Parkinson meer; niet meer dat vervloekte bed; geen stok, looprek of rolstoel meer; geen thuiszorg, artsen, medicijnen meer; geen hallucinaties en paniekaanvallen meer.
Maar gewoon, zelf lopen over een groene weide, onder een blauwe lucht, genietend van een sigaretje…
Ik geloof niet. Maar soms, heel soms, vind ik dat jammer. Opa, ik hoop van harte dat je weer gelukkig bent, waar je dan ook moge zijn…
Herdenken. Maar wie?
‘Peloton! Geef acht!’ Ik stap in de houding voor het taptoesignaal, twee minuten stilte en het Wilhelmus. Het is 4 mei 2014, acht uur ’s avonds en ik sta in de eerste wacht bij het monument op de Waalsdorpervlakte nabij Den Haag. Tijdens de twee minuten stilte moet ik ineens denken aan mijn oma. Niet aan mijn opa, wat gezien de dag, het tijdstip en de locatie veel voor de hand liggender zou zijn, maar aan mijn oma. Hoe zij na de oorlog met haar twee zoons, maar zonder haar joodse man, verder moest.
Continue reading “Herdenken. Maar wie?”