Een kleine 17 jaar geleden kwam ik voor het eerst over de vloer bij opa en oma Den Boer. Vanaf dag één heb ik het goed kunnen vinden met oma. Altijd was er het grapje, de ‘grappig bedoelde’serieuze‘ waarschuwing ‘denk erom he‘ als ik weer eens een bijdehante opmerking maakte, de kwinkslag of een wetenswaardigheid uit een verleden vol gebeurtenissen. Maar er waren ook hele serieuze gesprekken; over het kind in de oorlog, het dwarszitten van de Duitsers of de watersnoodramp. Als we weggingen was er altijd het ‘dag hoor‘ en u keek ons na en bleef zwaaien tot we bij nummer 2 de hoek om gingen.
In die tijd was u nog gewoon ‘oma‘. Dat veranderde na de geboorte van Lotte. Vanaf dat moment ben ik u ‘opoe‘ gaan noemen. Gewoon, omdat het kon. In het begin kon dat nog rekenen op wat tegenstribbelen; ‘opoe, opoe, daar ben ik nog niet oud genoeg voor hoor‘ maar volgens mij bent u het niet lang daarna gaan beschouwen als een soort eretitel. Volledig terecht overigens!
Een kennis vertelde me dat ons verdriet voorkomt uit het lange leven van oma en de band die we samen deelden. Voor Corrie, Jan, Annet en Martin bent u een leven lang moeder geweest. Voor alle kleinkinderen een leven lang oma. Voor de achterkleinkinderen hun hele leven ‘opoe’, ‘omaatje’ of ‘oma’. Voor mij bent u bijna 16 jaar gewoon m’n oma geweest, ook toen mijn eigen oma besloot om daarmee tijdelijk te stoppen. Nooit heb ik me een vreemde gevoeld in huize Den Boer. En dat gevoel zal ik altijd blijven koesteren!
Negen jaar geleden overleed opa. Rond die tijd schreef ik over lopen over groene weides en een blauwe lucht. Van de week besefte ik me dat er in die negen jaar eigenlijk weinig veranderd is; ik geloof nog steeds niet in God, de hemel of een leven na de dood. Maar net als negen jaar geleden vind ik dat ook nu jammer. Want de gedachte dat u weer bij opa bent, met z’n tweetjes in de tuin van de Suze Groeneweg, vind ik best wel een prima plaatje. En dus probeer ik vandaag te geloven. En hoop ik dat u en opa tot in de eeuwigheid bij elkaar zijn. Geen pijn, geen trauma’s uit het verleden, geen ellende, maar gewoon gelukkig. En vooral samen.
Oma, waar u ook bent met opa, geniet ervan! En wie weet, misschien heb ik toch ongelijk en zien we elkaar ooit weer…
