…werd je geboren. Na een lange dag en nacht was je daar ineens. Een klein mensje dat, na een rommelig eerste begin, tevreden lag te slapen naast mama. Over het eerste jaar gaan we het maar niet hebben, behalve dat je de perfecte baby was. Je at overal en alles en sliep overal, ook in het ziekenhuis bij mama, in de auto bij papa, in de kinderwagen aan het voeteneinde van mama’s bed of gewoon, in je eigen bedje als papa bekaf alleen uit het ziekenhuis kwam. Ziek was je nooit en je liet je gewillig overal mee naar toe slepen.
Dat gewillige ging er na een jaar wel een beetje af. Je vond op eerste Kerstdag dat je papa’s handen niet meer nodig had om te lopen en je veranderde langzaam in een dreumes die bovendien een eigen willetje ging kweken. Ook werd je voor het eerst ziek. Maar wat vooral overheerste was de onvoorwaardelijke liefde die we van je kregen. Natuurlijk had je je buien, de een wat driftiger dan de andere, maar altijd konden we rekenen op dat kusje als je ging slapen, die knuffel als je je niet helemaal fit voelde.
Toen je twee werd, was er van die dreumes weinig meer over. Je was een pittige peuter geworden die haar eigen wil vaak probeerde door te drukken. Praten ging je steeds meer, net als zingen en dansen. Hoewel we vlak na je geboorte al wisten dat er met je gehoor niks mis is, bleek luisteren toch vaak lastiger dan gedacht. Maar wat kan het schelen! Want die knuffel die je komt geven als papa thuiskomt, de blik op je gezicht als je iets aan het uitvreten bent, het helemaal in je eigen wereldje zijn als je met je keukentje speelt, het verongelijkt mokken als je weer eens niet op de vloer mag tekenen, de gekke bekken die je trekt als we aan het stoeien zijn, het maakt het allemaal meer dan goed.
En nu ben je dan nog net geen drie jaar. Nog een goed jaar en je moet naar school. En vanaf dat moment begint voor jou het ‘grote moeten’. Lezen, schrijven, rekenen, huiswerk, rapporten, goede cijfers en hoge verwachtingen (want onze dochter is uiteraard én briljant én supersportief); in het keurslijf van het leven Maar gelukkig heb je nog een jaartje om lekker kind te kunnen zijn. Nog een jaar lang hoeft jouw wereld niet groter te zijn dan ons huis, papa, mama en Milo. Nog een jaar lang zijn belangrijke keuzes voor jou niet meer dan de kleur klei waarmee je gaat spelen, pop wel of niet in bed, Lego of toch Buurman en Buurman op de ipad? En dat hoort ook zo. Volwassen zijn (of doen) kan je nog hele leven…
Morgen wordt je drie jaar. Nu lig je lekker te slapen onder je prinsessendekbed, onbewust van de wereld om je heen en je naderende verjaardag. Je armpjes stevig om een knuffel heengeslagen verkeer je ongetwijfeld in een dromenland naar eigen ontwerp. Papa en mama staan aan je voeteneinde en zien dat het goed is. We genieten iedere dag met volle teugen van je en dat neemt niemand ons meer af.
Lieve Lotte, gefeliciteerd met je derde verjaardag.
We houden van je.
Papa en mama
