In de afgelopen tien maanden zijn er heel veel dingen door mijn hoofd gegaan. Leuke dingen (de geboorte van onze dochter bijvoorbeeld), maar ook minder leuke dingen. Over die minder leuke dingen gaat het onderstaande stukje proza. Ik heb dit een maand of drie geleden geschreven, vlak na de start van de bestraling. Morgen weten we of het allemaal zin heeft gehad…
Komt een vrouw bij de dokter
Gejatte titel, ik weet het. Maar wel waar. Ook mijn vrouw kwam bij de dokter. En ook mijn vrouw had kanker. En heeft kanker. En dat is niet leuk. Dat is nooit leuk. Gaat ze dood? Ja, ooit eens, dat staat vast. Maar nu nog niet en niet van de kanker. Wordt ze er kaal van? Nee, want van kanker word je niet kaal. Is ze ziek? Ja, maar niet van de kanker. Wel van de behandeling. En daar is ze ook kaal van geworden. En dat is ook niet leuk.
Na zes maanden zo’n behandeling van nabij meemaken weet ik één ding zeker. De behandeling van kanker lijkt zo op het eerste gezicht geen exacte wetenschap te zijn. Integendeel zelfs. Ik heb lang nagedacht over een vergelijking waarmee ik dit kan verduidelijken. En ik denk dat ik er eentje gevonden heb…
Stel je voor, er zitten vijftien terroristen in een huis in Amsterdam. Om deze terroristen te doden wordt heel Nederland platgegooid d.m.v. chemische wapens. Net zolang tot er niks meer overeind staat. Daarna wordt de lijn Den Haag-Leiden-Amsterdam met een krachtige laser dertig keer helemaal platgebrand. Om vervolgens nog een aantal keer met chemische wapens gebombardeerd te worden.
Bij benadering is dat de manier waarop in ‘ons‘ geval de kanker wordt bestreden. Dat kan ook niet anders, want ‘we’ weten domweg nog niet genoeg. De medische wetenschap staat, ondanks de enorme vooruitgang in de laatste pakweg 100 jaar, hiermee nog op het niveau van de bloedzuigers en het aderlaten. Dat klinkt misschien vreemd, maar in vergelijking met andere behandelingen heeft de aanpak van kanker veel ‘collateral damage’ tot gevolg.
Bovenstaande moet geenzins worden uitgelegd als kritiek op de artsen, verpleegkundigen en medische wetenschap. Integendeel zelfs. Ik heb het diepste respect gekregen voor artsen en personeel op een Oncologie-afdeling. Hen kan niks worden verweten. Het is zoals een van de professoren in een vroeg stadium tegen ons zei:’domweg botte pech’.
En dat is moeilijk te verteren…
Hi Japie,
Wat een ontzettend mooi stuk… Kan me niet voorstellen hoe de afgelopen maanden voor jullie zijn geweest. Prachtig begonnen met de geboorte van jullie dochter, maar vrij snel daarna van de roze wolk af gedonderd vanwege die vreselijke ziekte.
Ik hoop samen met jullie dat alle behandeling zin/effect hebben gehad, zodat Clau – en de rest van de familie niet te vergeten – niet voor niets zoveel heeft geleden.
Morgen wordt een spannende dag: ik zal duimen voor een goede uitslag opdat jullie dit kunnen afsluiten en weer kunnen gaan genieten!
Hele dikke kus en veel sterkte morgen! Lyd -x-
Hi Jaap,
jezus man…ik werd er even heel stil van. Sas net je verhaal voorgelezen. Wat een enorme donderslag die jullie heeft getroffen. Ik beleef jouw verhalen natuurlijk (en die zijn intensief qua posts) via facebook. Wellicht echt het nodige gemist eerder want dit vernam ik nu dus pas. Kerel, respect met hoe je dit zo integer en treffend wist neer te zetten. Bewonder jullie positieve sterke insteling…maar wat moet je anders. Je moet door en zaken een plek geven. Het zet je meteen op zo’n plek waarin je ineens beseft hoe betrekkelijk alles eigenlijk is en hoezeer je blij mag zijn met elke dag dat je (en je dierbaren) gezond zijn.
Bedankt Jaap voor je openheid. Het schud je even wakker…
Heel veel sterkte, kracht gewenst en we denken aan jullie,
Arm om je schouder
Henk en Sas